กามากวี: เรื่องเล่าผีจากบทกวีต้องสาป
ในยุคสมัยหนึ่งของกรุงเก่า มีเรื่องเล่าเกี่ยวกับกวีหนุ่มผู้หนึ่งที่เปี่ยมด้วยพรสวรรค์ในการแต่งบทกวี เขาทุ่มเทหัวใจทั้งหมดให้กับหญิงคนรัก แต่กลับต้องพบจุดจบอันน่าสลด เมื่อความรักของเขาถูกทรยศ และบทกวีของเขากลายเป็นคำสาปที่ติดตามผู้คนมาจนถึงปัจจุบัน
บทกวีแห่งรักที่กลายเป็นคำสาป
กวีหนุ่มนามว่า กามา เขียนบทกวีเพื่อแสดงความรักและความซื่อสัตย์ต่อหญิงสาวคนรัก แต่เมื่อเขาพบว่าหญิงสาวผู้นั้นมีใจให้ชายอื่น ความโกรธแค้นและความเสียใจทำให้เขาแต่งบทกวีสุดท้ายก่อนปลิดชีพตัวเองในคืนพระจันทร์เต็มดวง
บทกวีดังกล่าวมีข้อความว่า:
“รักนี้แม้นไร้คืนกลับ ข้าขอตามติดจนลมหายใจสุดท้าย”
เสียงกระซิบจากบทกวีต้องสาป
หลังจากเหตุการณ์นั้น ผู้คนที่เคยอ่านบทกวีของกามาเริ่มเล่าถึงเหตุการณ์แปลกๆ เช่น ได้ยินเสียงกระซิบเบาๆ เวลานอน หรือเห็นเงาลางๆ ของกวีหนุ่มปรากฏในยามค่ำคืน
ตำนานบทกวีแห่งความหลอน
ว่ากันว่าหากใครพบกระดาษที่มีบทกวีของกามาในที่เปลี่ยว ให้เผามันทิ้งทันที มิฉะนั้นจะถูกติดตามด้วยวิญญาณของกามาที่จะตามมาถามซ้ำๆ ว่า “เจ้ารู้จักความรักแท้หรือไม่?”
ข้อคิดจากเรื่องเล่า
เรื่องเล่าของ “กามากวี” ไม่เพียงแต่สร้างความหลอน แต่ยังสะท้อนถึงพลังของความรัก ความโกรธแค้น และการปล่อยวางที่อาจนำพาวิญญาณไปสู่ความสงบ
“กามากวี” เป็นเรื่องเล่าที่ผสานความรักและความลึกลับเข้าด้วยกันอย่างน่าขนลุก ตำนานนี้ยังคงเป็นที่พูดถึงในหมู่นักอ่านบทกวีและผู้ชื่นชอบเรื่องราวลี้ลับ